طرحی برای برگرداندن هوای پاک نه فقط برای تهران بلکه برای تمام نقاط ایران.

به یاد دارم آن روزها که بیش از هشت نه سال نداشتم اسم اشخاصی از روستایمان را می شنیدم که در طول دوران کودکی ام یکی دو بار بیشتر نمی دیدمشان.

گاهی کنجکاو می شدم واز بزرگتر ها می پرسیدم فلانی پسر فلانی کجاست که در ده پیدایش نیست ؟ و می شنیدم رفته است یافت آباد.

وقتی می رفتند دنبال کار تا زمانی که کار به پایان نمی رسید ، به زادگاه برنمی گشتند، نه اینکه دلشان نمی خواست ، نمی توانستند.

اگر زود زود می خواستند به زادگاه سربزنند می بایست درآمد خود را فقط برای کرایه رفت و آمد هزینه می کردند.

پول آنقدر ارزش داشت که با دو یا سه بارصرفه جویی در هزینه رفت و آمد بین زادگاه و محل کار به خوبی می شد مسائل اقتصاد یک خانوار را مدیریت کرد.

وسایط نقلیه آنقدر گران بود که اشخاص به سختی می توانستند تهیه کنندو این وسایط در اختیار مالکین کلان و مدیران ارشد نظام بود.

دو سه دهه بیشتر از ملی شدن نفت نگذشته بود، هنوز درست متوجه نشده بودیم که غربی ها بیش از احتیاجشان نفت ما را نمی برند، به همین خاطر به همان اندازه ای که قبل از ملی شدن نفت مصرف می کردیم مصرفمان ثابت ماند ونفتی راکه مجانی می بردند به آنها فروختیم.

فیلم های موجود از خیابان های کشور های غربی و ایران در قدیم و حال حاظر موجودند، غربی ها بر خریدشان افزودند و به حد اقل مصرف در هر مورد بسنده کردند، اما ، ما هم مصرف داخلی را زیاد کردیم و هم فروش آن را.

آنها از نفت درصنایع دیگرسرمایه گذاری کردند و ما فقط در سوخت ، سوختی که هم کشاورزی مان را سوزاند و هم هوای پاکمان را .

و اما راهکار:

آمار جمعیت کشور کاملا در دسترس است ، برای هر دویست نفریک سواری، یک وانت بار، هر هزار نفر یک دستگاه اتوبوس، هر یکصد هزار نفر یک قطار، هر یک میلیون نفر یک هواپیمای مسافر بری ، هر پنج میلیون نفر یک هواپیمای بار بری ، به همین نسبت وسایط حمل و نقل دریایی .

مازاد وسایط نقلیه را به نحو مقتضی جمع آوری و تبدیل کنند به دوچرخه و کالاسکه در سایز های مختلف.

در این صورت خیابان ها و اتوبان های عریض به زمین کشاورزی و رودخانه و حیاط منازل تبدیل شده ، یا حد اقل تعرض به منابع طبیعی  صورت خواهد گرفت.